Η σεζόν 33 ξεκίνησε σκατά για εμένα. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι θέλω πρώτα απ'όλα, τι με διασκεδάζει περισσότερο. Να διεκδικήσω κάτι απλά αλλάζοντας κάθε χρόνο γέρους δεν μου άρεσε ειδικά όταν αυτοί σαν σκιλσετ δεν βρίσκονται όπως τους θέλω εγώ. Πήρα κάποιες αποφάσεις χωρίς να είμαι καθόλου βέβαιος για την ορθοτητά τους και τα δεδομένα έλεγαν πως πήγαινα καρφί για την Α2 με συνοπτικές διαδικασίες. Προσπάθησα να χτυπήσω συγκεκριμένα ματς κυρίως με υποψήφιες ομάδες για τον υποβιβασμό ώστε να κρατηθώ κοντά τους μπας και προλάβω στο τελευταίο τρίτο της σεζόν να επανέλθω. Στο πρώτο μέρος της σεζόν κρατιόμουνα, αλλά στο δεύτερο έπεσα 8ος. Και ξαφνικά έρχεται η αποχώρηση του Ρίνου και άρχισα να σκέφτομαι λες...
Ήθελα πάρα πολύ να σωθώ όλη τη σεζόν και επιθυμούσα διακαώς να έχω μια ευκαιρία να παίξω κι ας χάσω στην τελική, αλλά να παίξω. 3 θαύματα χρειαζόμουν. Το πρώτο ήταν η αποχώρηση του Ρίνο, το δεύτερο η το ματς με τον Έντυ που δεν κατέβηκε ουσιαστικά για κάποιο λόγο και το τρίτο έπρεπε να το κερδίσω εγώ. Παρόλο που η ομάδα ήταν τρύπια εγώ μέσα μου έλεγα από την πρώτη στιγμή κάτι μπορεί να γίνει. Κι όταν οι συγκυρίες άρχισαν να φέρνουν αχτίδες φωτός και έγιναν και οι μεταγραφικές κινήσεις, άρχισα κι εγώ να λέω το Γίνεται του Παντελή Παντελίδη, έναν στίχο υπέρμετρης και ίσως αδικαιολόγητης αισιοδοξίας δηλαδή. Και προτού γίνει το πρώτο ματς για τα πλέι άουτ, έπλενα πιάτα στο νεροχύτη, είχα βάλει στο yοutube το ασματάκι αυτό, και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ένα τετραστιχάκι του τραγουδιού προσαρμοσμένο στην ομάδα μου. Και την επομένη του πρώτου αγώνα, ήμουνα στην δουλειά αλλά δουλειά δεν είχα λόγω του μπλόκου των αγροτών, έκανα κάποια εργασία στον υπολογιστή για τον προϊστάμενο μου, και έβαζα στο κινητό καπάκι στο καπάκι το τραγούδι αυτό. Και εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης, πήρα μια κόλλα Α4 και άρχισα να γράφω στίχους. Και το βράδυ όταν κοιμήθηκαν τα κορίτσια μου όλα, βγήκα στο μπαλκόνι, άκουγα το ασματάκι πολλές φορές και σιγοτραγουδούσα τους δικούς μου στίχους. Και περνούσα καλά και έκανα κέφι για την πάρτη μου. Και βλέποντας και ξαναβλέποντας το videoclip του τραγουδιού αυτού, γούσταρα πολύ αυτό που έβγαζε ο Παντελίδης. Μια αισιοδοξία κόντρα στις πιθανότητες, μια μεγάλη ανατροπή δεδομένων, ένα χαμόγελο στην πρόκληση. Σα να σου έλεγε, πάμε δεν κολλώνουμε εμείς!
Τον Παντελίδη τον γνώρισα πριν κάνα δυο χρόνια από την εκπομπή your face sounds familiar όταν κάποιος ηθοποιός έπρεπε να τον υποδυθεί. Έριξα πολύ γέλιο και την επομένη μπήκα στο youtube να δω ποιος ήταν ο Παντελίδης. Μολονότι προτιμώ τα ξένα ακούσματα κατά κανόνα, κόλλησα και τότε με το άλλο το ασματάκι το Δεν ταιριάζετε σου λέω.
Την Πέμπτη το πρωί μιλάω με την γυναίκα μου στο τηλέφωνο. Δεν είχα καν νυφτεί ακόμα πόσο μάλλον να έχω δει τηλεόραση. Μου λέει, ξέρεις ποιος πέθανε? Η χροιά της φωνής της έδειχνε ότι τον ξέρουμε χωρίς να έχουμε παρτίδες. Ποιος, της απαντάω εγώ με ένα ύφος περιέργειας αλλά και αγωνίας διάψευσης , ελπίζοντας δλδ να μην ξέρω τον εκλιπόντα. Ο Παντελίδης μου απάντησε. Σκέφτηκα μέσα μου δεν μπορεί και την ρώτησα, Ποιος Παντελίδης?
Ο Παντελής Παντελίδης!
Στ: Πώς?
Φ: Σε τροχαίο.
Δεν γίνεται ρε πούστη μου. Κι όμως γίνεται...
Είναι από τις περιπτώσεις που νιώθεις κι εσύ την στεναχώρια κι ας μην γνώριζες τον άλλο. Και γιατί στεναχωριέσαι? Μα γιατί τον γνώριζες...Μέσα από τα τραγούδια του, μέσα από τις συνεντεύξεις του, μέσα από το χαμόγελό του. Ήταν αυτός εκεί δίπλα σου όταν έκλαιγες για μια γκόμενα ή όταν πήγαινες να φλερτάρεις μια κοπέλα. Ήταν εκεί μαζί σου στη μοναξιά, στο κέφι, στο γλέντι, στη χαρά στο χαβαλέ. Γι'αυτό νιώθεις την στεναχώρια κι ας μην τον ήξερες.
Είχα διαβάσει σε λόγους του γέροντα Παίσιου ότι εχει μεγαλύτερη ανάγκη να ανάψουμε ένα κεράκι για κάποιον που δεν ζει πια ανάμεσά μας παρά για κάποιον που ζει.
Μακάρι φίλε Παντελή αυτή η τραγωδία να γίνει το άναμα χιλιάδων κεριών που θα σε οδηγησουν στον Παράδεισο!
Καλό σου Ταξίδι Φίλε!!!
Last edited by stelaios at 02/19/2016 21:33:09